* * *
Шәфәҡ һүнә... Йәнем төнгә күнә.
Тәнем йоҡлай, йәнем генә уяу.
Төн йоҡоһон йотҡан мең уйҙарым —
Йән әрнетер ыулы, утлы ҡаяу.
Төн ҡарая... Йөрәк кенә серҙәш,
Йән ыуалған сағы ярсыҡтарға.
Мин шәфҡәткә Ерҙә ышанамын
Баҫасаҡмын иртән ысыҡтарға.
Ялан аяҡ бәпкә үләнендә
Таң нурҙарын ҡаршы алырмын.
Үҙ-үҙемдә кисә аҙашҡайным,
Мин үҙемде иртән табырмын.
Төн ҡыҫҡара... Йәнем минең уяу,
Йән һыҙлата төнгө уй — яныу.
Ҡара төндәр таңға ялғаналар,
Өмөт бирер йәнә уяныу.
* * *
Сгорал закат. Душа смирялась с тьмой.
Уснуло тело, только ей не спится.
И колют мысли острою иглой,
И сон украденный — во мгле таится.
Чернеет ночь... Полна волненья грудь.
Осколками души — мои итоги.
Но верую, что вновь когда-нибудь
Мне поутру роса омоет ноги.
Я пробегусь по травам в серебре
И золотых лучей коснутся руки,
Вчера я заблудился сам в себе,
Но завтра — всё! — конец моей разлуки.
Ночь коротка... Ещё душа бодра,
И мысль меня счастливо озаряет:
Надежда, ты, как мать, ко мне добра,
Не вечна ночь. Гляди, — заря пылает!
