Lumi
Laske pakaine om irdal,
sanad tuldas kel’he,
ani kuti tal’ven keskes
änikoičeb tom’.
Rugižhibusiden heinäd —
oma minei mel’he,
Järvensil’miden-ki kacund
lujas armaz om.
Koivuil lehted ozutase,
änid anttas käged,
joges sorzad armastase,
kacum neche mö.
Kuti raidan oksaižed möst
sinun hoikad käded,
aigoin mindai necil aigal
sebätase hö.
Minä toivon pidan —
aigoin sinä mindai kuled,
laske rippub Jumal-bembel’,
laske lähteb pil’v.
Rusttal mujul manitadas
mindai — sinun huled,
avoi nece jogirandal
viriganzi pihl’.
Sügüz’lehted vänttudas
i tuleb jäl’ges uho.
Kül’mäškandeb südäimen-ki,
paha linneb aig.
Minun hengen lämbitaškab
vaiše sinun muhu,
necen täht i sulaškandeb
vauged tal’ven paik...
Снег
Этот снег не студит руки —
нежен он и сладок,
Словно в изморозь черёмух
закипает цвет, —
Это ты приводишь пряди
русые в порядок,
И глаза твои — озёра —
озаряет свет.
Вместе — селезень и утка.
Поцелуй застенчив.
Стосковались по кукушке
вешние леса...
Опустила тихо ива
ветви мне на плечи —
Или это ты взглянула
милому в глаза?
Долог — шёпот камышовый,
радуга в ресницах.
Потечёт медовой рожью
золотистый сбор...
Жарче, жарче поцелуи! —
незачем таиться!
Горькой ягоды рябины
полыхнул костёр.
Разнесёт зима по свету
снежный пепел сердца...
В лютый холод мне не страшно
коротать свой век:
Сколько волосы ни глажу —
всё не наглядеться,
Как струится и не тает
под ладонью снег.