* * *
Ышанмайым, үҙгәреүҙәр юҡтыр...
Инанысым бары тик ялған.
Буш өмөттән уҙған ғүмеремдә
Үкенестәр, хыял да ҡалған.
Ышанмайым, мин үҙемде иртән
Танымайса таңға аяҡ баҫһам.
Мин бәхетле булыр инем ошо Ерҙә
Үҙ-үҙемде өр-яңынан асһам.
Яңы китап төҫлө, уҡылмаған
Киләсәгем — минең күрәсәгем.
Килемдәрҙән ерҙә күберәктер
Минең башҡаларға бирәсәгем.
Ышанамын, аҡ биләүҙән алып
Нисек бармын Хоҙай яратҡан да.
Нисек барбыҙ, шулай бәхетле беҙ
Бар бит берәү һин тип йән атҡан да.
Ышанабыҙ, ышанмайбыҙ... Тормош
Мәғәнәһен аңлау ауыр ҙа.
Фәрештәләр ҡылған эштәремде
Ғәмәл дәфтәренә яҙыр ҙа.
* * *
Не верю, нет, мы не меняемся,
Изверилась вера моя,—
С надеждою первой прощается,
Последнюю горечь храня.
Не верю, что завтра с рассветом
Судьбу разгадаю свою
И, значит, счастливым поэтом
Я новую песню спою.
И книгу замыслю такую,
Какую никто не читал...
За то ли я жизнью рискую,
Что людям любви недодал?
Я верю — от белой пелёнки
Я прежний, — как Бог спеленал,
И счастлив, как кто-то далёкий,
Что ближнему душу отдал.
Хоть верь, хоть не верь, но в страданье
Мы сущего смысл познаём...
И ангелы наши деянья
Очиненным пишут пером.
