* * *
Беләһеңме? Нурлы ҡараштарың
Йәнде әйҙәр төпһөҙ серле упҡын.
Тик һин генә һүрә алаһың да,
Йөрәгемә ҡапҡан ҡыҙыу утты.
Ишетәңме? Минең яратыуҙы
Һәр тибеше раҫлай йөрәктең.
Мөхәббәтте өнһөҙ генә аңлау
Өлөшөнә төшә һирәктең.
Тояһыңмы? Мин башҡаса хәҙер
Ҡарайым да таңда офоҡҡа.
Йөрәгемдән ялҡын өҫтәйем дә,
Беҙҙең Һөйөү тигән усаҡҡа.
Сәйерменме? Ә мин сәйер күптән,
Шул мәлдән үк — һине осратҡан.
Табышҡас та, ҡауышҡас та хәҙер
Ысҡындырмам, йәнем, ҡосаҡтан.
* * *
Ты знаешь, как твой лучезарный взгляд
Живую душу тянет, будто в омут?
Залить пожар и омуту я рад
И не прильну к спасению иному.
Ты слышишь? О моей любви твердит
Биенье сердца каждое, в страданье...
Кто — тех, в ночи не плачущих навзрыд —
Поймёт, услышит в бездне мирозданья?
Ты чувствуешь? Встречаю я рассвет
Совсем не так, любимая, как раньше —
Но сердца жар добавлю я в ответ,
В костёр любви затеплившейся нашей.
Я странный, да? Ещё бы! И давно...
С тех пор, когда коснулся благодати
Единства чувств, и стали мы — одно
И нам вовек не разомкнуть объятий.
