Ҡартатайҙын ярҙамы
Хикәйә
Ҡартатаһы менән Йәмил урамдан атлай. Ике-өс өй аша алтынсы класта уҡыған Вәкил ағай утын яра.
— Әйҙә, ҡартатай, уға ярҙам итәйек, - ти Йәмил.
— Ә нисек?
— Утынын ярышайыҡ. Ҡара уға, утынға һуғам тиһә, түмәре ҡолай ҙа китә.
Ҡартатаһы Вәкил янына килеп:
— Вәкил улым, ана машина тәгәрмәсе ята бит, алып кил әле.
Күрше малай йүгереп барып тәгәмәсте алып килде. Йәмилдең ҡартатаһы камераны һалып эсенә түмәрҙе ултыртты. Шунан бер нисәне һуғып, нисек ярырға кәрәк икәнен өйрәтте, шунан балтаны Вәкилгә биреп:
— Йә, улым, ярып ҡара әле. Хәҙер утындарың ҡоламаясаҡ.
Вәкил ҡыуанып китеп утын ярырға керешә, үҙе ҡыуанып хәбәр һөйләй:
— Эйе шул, олатай, утындарым бер ҙә ҡоламай. Рәхмәт һеҙгә!
Ҡартатай менән Йәмил артабан ҡуҙғалды. Малай түҙмәйенсә:
Ҡартатай, нишләп беҙ уға ярҙам итмәнек?
Улым, ярҙам иттек бит.
— Юҡ, ҡартатай, беҙ уға өйрәттек кенә. Ә утынды ярышманыҡ. Вәкил ағай оҙаҡ ярасаҡ бит.
— Улым, ул эшкә өйрәнә. Әгәр беҙ уның утынын тулыһынса үҙебеҙ ярып бирһәк, ул өйрәнә алмаҫ. Ә һуңынан тағы шул хаталарҙы яһар. Беҙ яңы күргән тумыртҡа һымаҡ, уны үҙ аҙығынан яҙҙырып үҙебеҙ ашата башлаһаҡ, ҡош үҙ һөнәрен онотасаҡ. Ағасты соҡоп ашағанда, суҡыштарын нәҙегәйтеп еңеләйтәләр. Бына Вәкил ағайың да хәҙер яңы һөнәре менән ата-әсәһен, яҡындарын ҡыуандырһын.
— Ҡартатай, һин мине лә һөнәргә өйрәт!
Ҡартатаһы, йылмайып, Йәмилдең арҡаһынан тупылдатып һөйә. Булыр, булыр, йәнәһе, бөтәһе лә алда.
Часы
— Дедушка, дедушка! — закричал Ямиль, прибежав домой.
— Да, сынок, что случилось?
— Дедушка, сегодня в школе нас такому научили!
— И чему же?
— Узнавать время по часам!
— Очень хорошо, значит, теперь сам будешь смотреть на часы и ходить в школу.
— Да, дедушка, на часы я буду смотреть. Но…
— Что «но»?
— Я одного не понял.
— Чего не понял, сынок?
— Там три стрелочки.
— Да.
— Одна стрелка бежит быстро, другая средне, а третья уж больно медленно, будто совсем не движется. Почему так?
— Сынок, часы — это одна дружная семья. Быстрая стрелка — это секунды, средняя — минуты, а последняя — часы. Озорные секунды играют и бегают, прямо как ты. Минуты спокойные, но усердные, как твой отец. Он видит радость секунды и работает, чтобы дать жизнь часам. Медлительные часы — это я, твой старый дедушка. Я живу и двигаюсь, радуясь веселью внука и наблюдая за усердием сына.
— А я всегда буду секундой?
— Нет, сынок, придет время, стрелка часов остановится. Твой отец станет часами, ты минутами, а твой сын секундами.
— А затем я стану часами?
— Да, сынок, ты станешь очень мудрой стрелкой часов.
