* * *
Җыенуым...
Әтәй машинаны
Кабыза да, алып йозактан,
Тынын карый, тәрәзәсен сөртә.
Капка ача.
Шулай озата.
Сыегайган зәңгәр күзләрендә
Ничәмә кат бер үк сүз күрәм:
«Исән йөре!»
Үзе, әллә ничек,
Җибәрәсе килми төслерәк.
Көмеш чыкны ал нур үпкән чакта,
Ни сәбәпле шулай икән, чү,
Миндә дә моң...
Ашыгырга кирәк:
Таң ялкыны куып җиткәнче.
Әтәй кала.
Хатирәдәй ап-ак.
Эчтән генә авыр көрсенеп.
Ул һич мөмкин түгел аңламаска:
Китәр кешең булу — бәхет ләса!
Димәк, кайтыр кешең бар синең...
* * *
Я собираюсь...
Отец машину заводит,
Прислушивается к мотору,
Молча стекло протирает.
Открывает ворота.
Так меня провожает.
Во влажных синих глазах
Я снова вижу всё то же:
«Будь осторожен!»
Он как будто опять
Не хочет меня отпускать.
Когда розовеют росы
от поцелуев солнца,
И я почему-то печален...
Спешу, чтоб рассвета пламя
Не опалило нечаянно.
Отец, вздохнув незаметно,
Остается, белый, как память.
Разве можно ему не понять:
Если есть кому уезжать —
Это счастье! Нельзя огорчаться:
Значит, есть кому возвращаться...
