Домог
Сэнхир тэнгэриин мүшэдэй ялараанда,
Сэгээн һүниин сэнгүү намдуунда
Мүнгэн намарай һарын толонһoo,
Мүшэр шэлбүүһэнэй үнэрһөө ши
Мүндэлжэ дэлхэйдэ түрөөлши.
Эсэгын угай хуули хатуу одоо:
Энэ шамайе дуугай дүлии болгоо.
Аажам огторгойн хизаарта
Алтан эбэртэ буга шэнги
Аалин яларнаш һажанги.
Хүнэйшье, харииншье тэнгэридэ мүргэжэ,
Хүбүүдшни түбеэр ошоол хэсэжэ.
Эхын захяае тэдэнэр мартаад,
Эритэ баряад лэ бэе бэедээ,
Эдирхэг тэмсэһэн юм гээ.
Энгэртэ огторгойн уйдхартай мүшэн —
Эжынь тэдэнээ хаража гэмшэгшэ һэн.
Хүрин хаpa шуһаар нэбтэрһэн
Хүрьһэтэ Газар үбэр руугаа
Xүбүүдэйнь хүүры хэжэл байгаа.
Һүpөөтэ тэрэ үe caгһaa хойшо
Һүниин шэлбүүһэнэй шороб oxuнһоо,
Һүүдэртэ намарай һарын толонһоо
Xүлгөөтэ зүүдэнүүдые олоор
Хүнүүднай харадаг болоо.
Легенда
В звездный час
Голубого покоя
На просторе ночной тишины
Родилась ты от запаха хвои
И осеннего света луны.
Но законы
Отцовского рода
На безмолвье тебя обрекли.
И душа твоя — лань небосвода —
Стала узницей грозной земли.
И чужому молясь поднебесью,
Все твои сыновья разбрелись.
Позабыв материнскую песню,
В смертном бое
Друг с другом сошлись.
И печальной звездой с небосклона
Мать глядела прощально на них.
И земля приняла в свое лоно
Прах воителей,
Добрых и злых.
И с тех пор
Средь степного покоя
Людям снятся тревожные сны
От полночного запаха хвои
И осеннего света луны.
