Йылға
Һыу инәбеҙ икәү — тулҡын ҡыуып,
Ана етәм, бына етәм тип,
Ә тулҡындар беҙҙең аша ғына
Һикерә лә үтә, көтәм, тип.
Беҙ уйнайбыҙ тиһәм, беҙҙең менән
Йылға үҙе уйнай, ҡарасы,
Әле ҡаҡҡҡан тулҡын, алыҫлашып,
Түбән яҡҡа китеп барасы.
Аға инде һыуҙар беҙҙән уҙып,
Йолоп ала яңы ағымы,
Китеп бара тағылып әйткән һүҙҙәр ,
Ҡараштарыбыҙҙың сағымы.
Әсе күҙ йәштәре йыуылған да,
Үпкәләштәр үткән — ҡаҡлыҡҡан,
Океандың ҡайһы нөктәһенә
Барып етте икән шатлыҡтар?!
Ҡуйыныбыҙға бәпес һалып китте,
Бер ҡайнаны йылға, бер тынды
Ҡайһы тошта тартып килә икән
Мәңгелеккә тигән йортомдо?!
Уйландыра хәҙер ошо хаҡта —
Ваҡыт ҡәҙерҙәрен бел икән!
Туҡтамайыҡ әле, йөҙәйексе
Ғүмер йылғаһында — беҙ икәү.
Река
С тобою мы купаемся вдвоём,
И, кажется, податлива волна.
Но вот она в объятии твоём —
И тотчас навсегда отдалена.
И дразнится: попробуй догони.
И дотянуться силится рука...
И снова нас, куда ни поверни,
Обыгрывает влёгкую река.
Стремление упругой быстрины
Уносит переливами волны
Слова, что нами произнесены,
И взгляды, что водой отражены.
Смывает горечь слёз, осадок снов,
Старается обиды растворить...
А до каких далёких островов
Сумели наши радости доплыть?
Младенца нам однажды принесла.
То замирает, то ключами бьёт...
А где плывёт та лодка без весла,
Что нас навек отсюда заберёт?
Когда знакома времени цена,
Мысль о грядущем вовсе не страшна.
Но незачем спешить, накоротке
Вдвоём плывя по жизненной реке.
