Таш-ҡатын
Рәсәй фәндәр академияһы Өфө ғилми үҙәге Тарих,
тел һәм әҙәбиәт институтының ишеге алдында
урынлаштырылған таш менгерҙе күргәс...
Күҙҙәремә ҡапыл салындың да
Тыныслыҡты минең ҡаҡшаттың,
Сырайҙарың үтә таныш һымаҡ,
Кемдең һыны һиндә, Таш-ҡатын?!
Һәйкәл итеп тергеҙерлек булғас,
Ябай булмағандыр асылың,
Йөрәгемә ҡеүәт өҫтәй кеүек
Саҡма таштан ғына хасил һын.
Тәрән мөхәббәтен белгерттеме
Һәйкәлеңде уйған уҙаман,
Килер быуындарҙы уйға һалып
Торғаныңа инде ни заман?!
Һине Аллаһ күреп бер осорҙа
Табындымы әллә мәжүси?
Ҡайғыларҙан ташҡа әйләндеңме,
Йөрәгеңде өттө кем үсе?
Тораташҡа әйләнерлек итеп
Рәнйетте һуң һине, әйт кемдәр?
Хәйер, күпме генә ялынһам да
Өндәшмәҫһең, беләм, таш менгер.
Мин кем инде һинең алдарыңда,
Ә шулай ҙа һының бик яҡын,
Сал быуаттар аша икебеҙҙе
Ниҙер бәйләй кеүек, Таш-ҡатын!
Тик бер генә ымың етер миңә,
Таш булһаң да эшлә ишара!
Күңелем бит һинең менгән бергә
Яуға сапҡанына ышана.
Сырайҙарың таныш... Йәндә һағыш...
Күтәрергә уны көс етмәй,
Эй ҡатын-ҡыҙ, ҡайһы быуаттарҙа
Йәшәгәнең булды интекмәй?!
Һинең һынды оло сабырлыҡтың
Һәйкәленә хатта оҡшаттым,
Ни булһа ла йәнгә ғәзизһең һин,
Ҡәҙерлеһең миңә, Таш-ҡатын!
Женщина-из-камня
Встреча с каменным менгиром* возле
Института истории, языка и литературы
УНЦ РАН…
Сошлись два взгляда… и прощай, покой,
Тревожит рой мучительных исканий:
Как мне знаком до боли облик твой!
Кто ты? — Откройся! — Женщина-из-камня…
Скажи, тебя ваятель воскресил
Праматерью духовною башкирской?..
Когда душа моя лишалась сил,
Твой стан ей был опорою кремнистой?
А может, кто-то так тебя любил,
Что говорить заставил даже камень?!
Потомок, видишь, из каких глубин
Горит в веках любви высокой пламень!..
Язычник ли пред камнем-божеством
Кидал в траву распластанное тело?
Иль чья-то месть твой храм сожгла огнем,
И ты от горя вдруг окаменела?
Что утаишь, обветренный менгир,
И о какой поведаешь невзгоде?
Ведь полным зла остался новый мир…
Молчит менгир. Молчаньем скулы сводит.
Кто я тебе?.. Стою перед тобой.
Седых веков лежит меж нами пропасть.
Тянусь рукой — зови меня сестрой!
Назваться первой мне мешает робость.
Не надо слов, еще всесилен жест,
И малый знак — он свыше, во спасенье.
Душа провидит глуби и окрест,
Где наши кони вздыбились в сраженье
За правды лик… На нем печаль без дна…
Нет сил собрать разбросанные камни…
Ах, женщина, в какие времена
Жила ты без тревог и без страданий?!
Терпенья памятник — пред ним в долгу —
Твержу: любовь в забвение не канет!
Что б ни случилось, все превозмогу…
Как мой менгир — как Женщина-из-камня.
* Менгир — древний дольмен в виде высокого длинного камня.
