* * *
Сәнсиз ҝәлди бу пaјызин сaбaһы,
Јaрпaглaр дa јaнды одлaр ичиндә.
Aләми долaнды ешгимин aһы,
Бир титрәк јaрпaғaм јaдлaр ичиндә.
Кәскин бир нaләјә уғрaды үрәк,
Нештәртәк кәсирди видa сөзләрин.
Гәсдимә дурмушду бу aҹы күләк,
Төкүрдү хәзaнтәк сәнли ҝүнләри...
Тәбиәт јaнырды тәлaш ичиндә,
Јaрпaғ јaғышындa кимсәсиз, тәкдим.
Ҝәрәксиз олмушдум сәнин үчүн дә,
Бәс, aртыг мән кимә, кимә ҝәрәкдим.
* * *
Вздыхаю без тебя осенним утром,
И листья от стыда покрылись ржой.
Пусть знает мир, как без тебя мне худо:
Среди листвы родимой я — чужой.
Тоска привычно подступает к горлу,
Как нож — твои прощальные слова.
И даже ветер навевает горечь:
В застывшем сердце — мёртвая листва.
Он оборвал все листья, и теперь я
Один встречаю листопадный дождь.
Сама природа горестно трепещет:
Зачем я, если ты меня не ждёшь?
