Алғай
Мағаа Поэт сыйлап пирген алғай:
«Кибелiсчiлер мариинда артығы ол — алғай!»
Че мин, тiзең… араласпаам анда!
Ноға сыйлап пирген Поэт мағаа алғай?!
«Сылтаа пiр ле полған, — тiпче, — тадар — син не…»
Анаң чiзе? Че ноға сӱлейке (кӱн — ӧтiре!) алғай!
Сағаа ізес... Син чиитсің... Синде — хатығ хуйах...»
Чиит чӱрек! Мына нооза нимее кирек — алғай!
А минiң зе хонғаным (ноға мыны кӧрбедiң!
Тiпче мағаа: «Сiлiг, иптiг, чалбах, тирең алғай!»
Мин холға тутчадарбын хрустальымны — алғай…
Хан Тигiрiм парчанынаң амды ағаа толғай:
Полған на Сӧс — Сибдейни тамҷылаанынаң —
О, нинҷе хан-палығлар сорар ызых алғай!...
Чаша
Из рук Поэта в дар я принял чашу:
«Ты победил в ристалище звучащем!»
Но я ни с кем не думал состязаться…
Зачем Поэт мне преподносит чашу?
«На языке Тадар единственный ты пишешь…» —
гляжу, как солнца свет пронизывает чашу —
«Ты молод, твой черёд насытить Небо пищей…»
Лишь кровью сердца я смогу наполнить чашу…
Даже подруга восхищеньем пышет:
«Сколь дивную в дар получил ты чашу!»
Теперь в ответе я за Небосвода Чашу:
мир Тенгри — Бытия — я смыслами украшу,
Сибдея сердце кровью слов сочится,
чтоб вязью вновь наполнить эту Чашу.
