* * *
Аҡ сәлләһен һуҙып йәйгән,
Эй, ныҡыш был оҙон ҡыш.
Ҡыштан ялҡҡан күңел генә,
Бер көн шат, бер көн тыңҡыш.
Ҡояш нурын алам һурып,
Һаран ҡыштан тартҡылап.
Һалҡын ҡарашы туңдыра,
Ҡыш үҙе туң ҡарт ҡына.
Һалҡын тыны, һалҡын һыны
Өтөп ҡуя был ҡыштың.
Тәнде түгел, мин йәнемде
Туңдырмаҫҡа ныҡыштым.
Ишеткәйнем бурандарҙа
Таяҡҡа ҡалған ҡыштың:
— Ғүмер ҡыҫҡа икән, — тигән
Ыңғырашҡан тауышын
Ҡыш бауыры оҙон, тиҙәр,
Тик селлә лә өҙөлә.
Ҡояш бейек үрләй барһа,
Яҙ ҙа Ерҙә һиҙелә.
Аҡ һаҡалы менән уйнай
Әле ҡыштың бураны.
Һәр миҙгел дә ваҡытында
Килер тиеп юрауым.
* * *
Чалма раскинулась вокруг...
Ой, ты, зима-кочевница.
Душа, заложницею вьюг,
То — стихнет, то — метелится.
У скряги — солнца бледный луч
Я вырываю силой.
Как дерзкий взгляд её колюч,
Хоть кланяйся: «Помилуй!»
Лютует дух её и плоть,
И чую — замерзаю.
Я тело дал ей побороть,
Но душу — сберегаю.
И тут привиделось в буран:
Зима роняет посох...
«Жизнь коротка... Она — обман», —
Мне слышится во вздохах.
Кто ропщет: долог век зимы?
Ведь и морозы смертны?
Всё выше солнце — видим мы,
Ясней — весны приметы.
Зима бурана бородой
Укутала потери.
И перемены нас с тобой,
Найдут, мой друг,
Я верю.
