* * *
Аттар арығандар... Тышаулайым,
Аҡ күбектән һыны ял итер.
Иртәгәһен генә белеп булмай,
Хан итерме, әллә ҡол итер.
Ат бышҡыра, ҡылған яра микән
Үлән йолҡҡан көслө иренен?
Йәйге төн ул ҡыҫҡа, уҙған көндән
Ҡараңғыға инеп иренем.
Ә күктәрҙе ҡылыс ярған төҫлө,
Йондоҙ һыҙып үтә төн йыртып.
Йөрәк ярһыуыма ялдар кәрәк,
Арыған ул күптән ут йотоп.
Туғайҙағы аттар һағайғандар,
Ниндәй икән аттар уйҙары?
Алһыулатып таңдар атыр микән
Иртәгәһен Урал буйҙарын?
Таң уянғас, өҙәңгегә баҫып,
Осормон да алға мин елеп.
Иртәгәһен аттар ҡайғыртмай ҙа,
Ил хәстәре беҙҙә, Ир-егет!
* * *
Пусть отдохнут... Стреножу лошадей.
Остудит ветер взмыленный их стан.
Богаче станет завтра иль бедней,
Я раб его владений или хан?
Сечёт губу коням степной ковыль,
И ноздри фыркают над сон-травой.
Ночь коротка и день остыл, как пыль,
И тьма меня укрыла с головой.
Как будто меч рассёк кромешный мрак,
Искрится звёзд сверкающая соль.
Устало сердце и не знает, как
Унять души немеркнущую боль.
Насторожились кони на лугу...
О чём их думы? Кто их сон украл?
А вдруг заря споткнётся на бегу,
Седою мглой накрыв седой Урал?..
Но вот восход! Встаю на стремена,
Судьбе навстречу птицею лечу.
О новом дне радеть — не скакунам,
Мысль о стране — мужчинам по плечу.
