* * *
Ниһайәт, күңел түңәрәк,
Ниһайәт, түңәрәк ай.
Бер кемдең дә яратыуы,
Һоҡланыуы кәрәкмәй
Әлегенән артығыраҡ.
Кисә генә ҡалай илаҡ инем,
Етмәй ине ым һәм иғтибар...
Бөгөн бына үҙ-үҙемә етәм,
Юғы юҡтыр, әммә барым бар.
Күңел асылып тора,
Һыйлы тағараҡтай
Һалҡын баҡсаларҙы биҙәгән,
Кемдәр анда минән йылы көҫәй,
Сатнаманан кемдәр биҙрәгән?
Бынамын мин,
Миңә һыйынығыҙ,
Йылытырға етер көстәрем.
Тағараҡта ҡыҙыл тәлгәш —
Күңел утым.
Үткән үпкәм,
Үлгән хатта ҡандай үстәрем...
Ниһайәт, күңел түңәрәк,
Ниһайәт, түңәрәк ай.
Ниһайәт, йөрәгем минең
Ҡорбан һорап иламай.
...Ярам бөтәшкәндер,
Моғайын да берәү эстән генә
Миңә кисер, тиеп, өндәшкәндер...
Мин кисерәм, шуға шундай еңел,
Күңел хәҙер бер ҙә ырғаҡ түгел,
Тағараҡтай ғына, табындай.
Үҙем йылытырға әҙер, бер кемдән дә
Йылы эҙләп тормай, табынмай.
Күңел инде бер ҙә ырғаҡ түгел,
Тағараҡтай ғына асыҡмын,
Беләм, был донъяла йөрәктәр бар
Ҡышҡы мышарҙарға талсыҡҡан!
* * *
Наконец исцелилась душа.
Округлилась как в небе луна.
Восхищения ждать, не дыша,
Нет нужды —
Я отныне — полна.
Ожиданий удушливый дым
Сдуло ветром — и слез больше нет.
И участия счастья не жду
Как подарка извне.
Мне того, что имею, — с лихвой,
И кормушкой в морозном саду
Нараспашку душа — свет живой.
Если холод берет на излом,
Налетай, будто гроздь снегирей,
Угощайся созревшим теплом —
Моих сил хватит всех обогреть.
И не бойтесь, что ярко горит
Россыпь ягод в ночи маяком —
Жажда мести не жжет изнутри,
Безобидное пламя — легко.
Наконец — исцелилась душа.
Наконец — округлилась луна.
И не надо себя утешать —
Улеглась штормовая волна.
Наконец — безмятежность в груди —
Сердце больше не требует жертв.
Раны я не хочу бередить —
Затянулись уже.
Видно, кто-то подумал тайком
И шепнул прямо в душу: «Прости!»
И душа стала домом для птиц,
А не сгорбленным ловчим крюком.
Я прощаю, взлетаю, свечусь —
Ни к кому на поклон не иду,
И заемного жара не жду —
Я исполнена солнечных чувств.
Память болью не тлеет в рубцах,
Нет зазубрин от жгучих обид...
Посвящаю озябшим сердцам
Свет души — пламя зимних рябин.
