Атай йорто
Тыуған йортто һатып ебәрҙеләр,
Түләп алыр хаҡтар тапманым.
Ҡыйып үтә алмай торам бөгөн
Ауылымдың баҫыу ҡапҡаһын.
Хыял ҡорам үҙем: байырмын да
Мин булырмын бер мәл аҡсалы.
Атай һалған йортто ҡайтарырмын,
Инәкәйем баҡҡан баҡсаны.
Ҡайтарырмын бер мәл. Ҡасан да бер
(Оло минең шуға өмөтөм)!
Ошо йортһоҙ, гүйә, донъям китек,
Ошо йортһоҙ, гүйә, мин йәтим.
Ул йорт миңә атай һымаҡ ине,
Ул йорт ине минең инәйем.
Ауылдаштар, ҡайһығыҙға ғына
Ҡайттым, тиеп, шаҡып инәйем?!
Тыуған йорт — ул кемгә һатылһа ла
Йөрәгемдә минең ҡаласаҡ,
«Китмә!» — тиеп баҫыу ҡапҡаһында
Үкһеп илап ҡалды бала саҡ.
«Китмә!»— тине алсаҡ ауылдаштар,
Һүҙҙе йыҡмай алға атланым.
Тәҙрәләргә баҡтым, ләкин унда
Инәйемдең күҙен тапманым...
Ауылымдың иҫке генә өйө
Минең өсөн ул бит ҡот ине,
Атайымдан ҡалған йорт ине ул,
Инәйемдән ҡалған йорт ине...
Отчий дом
Мой дом родной, где я росла, продали.
И выкупить его я не смогла.
Я до околицы дойду едва ли...
И каменной стеною встанет мгла.
Мне верится — моё не вечно горе,
Я дом верну... вернусь через года.
А там отец — с заботой о подворье,
И мама — в огороде, как всегда.
Когда-нибудь в свой дом войду однажды,
И зарубцуется разлада след,
И стихнет зов неутолённой жажды,
И оживёт в глазах сиротских свет.
В тот дом, где я к руке отца тянулась.
Где счастьем было — с мамой помолчать...
Кому теперь сказать мне: «Я вернулась!»
И в чьи ворота робко постучать?
Мой отчий дом, прощай! — пришла разлука...
Я ухожу с твоим родным теплом...
«Не уезжай!» — как безнадёжно гулко
Рыдало детство где-то за селом.
«Не уезжай!» — мне всё вокруг кричало.
И гнулась я, как гибкая лоза.
Я все окошки перецеловала...
Но не узнала мамины глаза.
Мой домик скромный, деревенский, ветхий,
И нету крепости вовек сильней.
Ты след отца — его земная веха.
Ты свет вечерний — матери моей.
