«Мин— башҡорт!» — тип танышығыҙ!
Яндырылған ауылдарҙың көлдәре беҙ,
Шул көлдәрҙең ҡалҡып сыҡҡан гөлдәре беҙ.
Ни үкенес: ҡыҫҡа булды көндәребеҙ
Яндырылған ауылдарҙың көлдәре беҙ...
Яндырылған ауылдарҙың күмере беҙ,
Һеҙҙең хәйер-доғаларға тилмерәбеҙ.
Ил-ер өсөн фиҙа булды ғүмеребеҙ —
Яндырылған ауылдарҙың күмере беҙ...
Яндырылған ауылдарҙың төтөнө беҙ.
Онотмағыҙ беҙҙе, зинһар, үтенәбеҙ!
Илгә хаҡһыҙ ҡаныҡҡандың хөкөмө беҙ —
Яндырылған ауылдарҙың төтөнө беҙ...
Яндырылған ауылдарҙың ялҡыны беҙ.
Оноторға беҙҙе шулай хаҡлымы һеҙ?
Танымайбыҙ, ысын башҡорт халҡымы һеҙ?!
Яндырылған ауылдарҙың ялҡыны беҙ...
Яндырылған ауылдарҙың йәндәре беҙ.
Сабыйҙар ҙа шәһит китте, йәлләмәгеҙ!
Хәйер, йәлләй беләме ни йәндәрегеҙ
(Һеҙ бит хәҙер ғәфләт баҫҡан хәлдәһегеҙ...)?
Яндырлыған ауылдарҙың һағышы беҙ —
Йәнебеҙҙе көлдән эҙләп табышығыҙ!
Беҙҙең алда таҙа булһын намыҫығыҙ:
«Беҙ бөтмәнек!
Мин — башҡорт!» — тип танышығыҙ!
Молитва
Мы стали золою сожжённых аулов,
Корнями цветов в обгорелом позоле,
И, смерть возлюбя пред постылой неволей,
Мы стали золою сожжённых аулов.
Мы угли-ожоги аулов сожжённых.
Тоскуем молитвенной жаждой одною
В объятье последнем с отчизной родною —
Мы угли-ожоги аулов сожжённых.
Мы дым над кострищем сожжённых аулов...
Неужто потомки нас завтра забудут?
Мы солью земли остаёмся, покуда —
Мы дым над кострищем сожжённых аулов.
Мы пламя пожарищ аулов мятежных.
Безродными слыть — не башкирская участь! —
Башкир, как легко растерять свою сущность...
Мы пламя пожаров аулов мятежных.
Мы дети огнём разоренных аулов,
Чьи души взывать будут к памяти вечно...
Какими ветрами сегодня подуло,
Коль стал наш народ к состраданью беспечным?
От горя золою глаза не забиты:
Из праха восстав, мы торопимся к людям.
Ты вспомнил себя, значит, мы не забыты, —
Воспой: «Я — башкир!
Мы — башкорт!
Есть и будем!»
