Бесән
Болон йәмләр үлән — кәбәндәрҙә,
Ҡалҡып ҡына килә йәш ҡурпы,
Сабынлыҡты ялмап томан ала —
Елбәҙәккәй генә аҡ ҡырпыу.
Киске тауыш китә әллә ҡайҙа-
Ат бышҡыра, сыңлай зыңғыры,
Кемдер кемгә хәбәр бирә буғай —
Арғы яҡта ҡуя һыҙғырып.
Эңер көйләй ана, сөр-сөр итә,
Юл буйына килә оҙатып,
Бесән еҫе, урман, йылға еҫе...
Ҡояш бата, шәфәҡ ҡуҙлатып.
Шатлыҡтар ҙа була икән моңһоу,
Бесән бөттөк, индән эш төштө,
Томандарҙың дымы ултырҙымы —
Керпегемдән өҙөлөп йәш төштө.
Томан арттарында тороп ҡалды
Иңле-иңле бакуй һалыуҙар,
Салғыларҙы сыңлатып яныуҙар,
Күбә һуғып арыу-талыуҙар...
Июль, июль...Инде малым да юҡ,
Кәрәк түгел бесән сабаһы,
Ялан күрһәм — килә салғы тотҡом,
Рәттәр күрһәм — күбә һалаһы.
Шәфәҡ кеүек алһыу төҫкә буяй
Үткәндәрҙе бөгөн һай хәтер:
Михнәте лә бесән эшләүҙәрҙең
Булған икән йәшлек рәхәте.
Һынай ине бесән һәр берәүҙе,
Әйтәм әле берҙе биш итмәй:
Иң-иң иҫтә нимә тиһегеҙме-
Сабынлыҡта элгән бишектәр...
Сенокос
Отавой зелены луга в июле.
Возведены высокие стога,
Вечернюю округу затянули
Тумана дымовые полога.
Звенит уздечкой лошадь, как монистом.
Летят ночные звуки за реку.
Сигналит кто-то разудалым свистом
На противоположном берегу.
Домой косцов просёлком провожают
Многоголосым пением сверчки
Лесной малиной пахнет у реки,
В закатном небе угли догорают...
Сегодня завершили — кончен бал!
Но радость не бывает без горчинки.
Туман, похоже, на лицо опал,
И покатились по щекам слезинки.
То давешняя памятка моя:
И дальше позабудется едва ли,
Как звонко отбивали острия,
Без отдыха до ливня стоговали.
Давно уже на том я берегу,
Иные знаю в городе науки,
Но только вижу: косят на лугу —
Замах литовки ощущают руки...
Мы памятью и вправду не стары,
Да всё-таки она коротковата —
Труды и муки молодой поры
Расцвечивает розами заката.
И только в реку прежнюю войду —
Припомню в освежающей купели:
В любую сенокосную страду
Висели на деревьях колыбели.
