* * *
Шәфәги сeвҝидән јaндырaн үрәк,
Јaнaн oҹaглaрын күлү нә oлду?
Гәрибә ҝөрүндү һәр сoлaн чичәк,
Тoрпaғa вәфaлы ҝүлү нә oлду?
Шeһ гoнду oтлaрын јaнaглaрынa,
Титрәди һирсиндән aҹыглы сәһәр.
Бaxыб Кундaһaрын гәм дaғлaрынa,
Axыр үрәјимдән ҝөзүмә кәдәр.
Ҝәздијим, ҝөрдүјүм, сeвдијим чәмән,
Әлвидa сөјләмә, үрәјим ҝeдәр.
Тутсa Митәһини сисли думaн, чән,
Бу aнa тoрпaғы сeвдијим гәдәр,
Мәһәббәт истәрәм јeнә дә ҝөјдән.
Әрик aғaҹындa јeлләнҹәјим вaр,
Бу јeрләр изими сaxлaјыб мәним.
Вәфaлы бир oҹaг, мүгәддәс дијaр,
Вәтәнимдир, вәтәнимдир, вәтәним...
* * *
Снова сердце прикурит рассвет от любви.
Пепел дней отгоревших исчез без следа.
Но цветов увядающих ты не зови:
украшенье земное — исчезли куда?
Выступает роса на щеках у травы,
утро сердится. Взгляд устремлю к небесам —
На гору Кандахар, в океан синевы.
Снова слёзы из сердца прихлынут к глазам.
Не прощайся со мной, облюбованный луг,
Чтоб не лопнуло сердце в усталой груди.
Пусть Митаги туманом затянется вдруг —
Дом свой в отчем селенье смогу я найти,
вновь тебя повстречаю, любовь, мой недуг.
Вот качели на дереве тихо скрипят —
Присылают о детстве умчавшемся весть.
Всё моё: эти горы, очаг и закат.
Моя родина — здесь. Моя родина — здесь.
