Тысячи
литературных
произведений на59языках
народов РФ

Мусор

Автор:
Нурдин Кодзоев (Кодзой)
Перевод:
Хаваш Накостоев

Нувхаш

 

Телевизор чу гIолла къамаьл деш вар цхьа прокурор. Укх мехка хьалъяь гIишлош ювцар цо. ХIара гIишлон тIера Iаьдала болхлоша дукха ахча диаьд, йоахар цо. Массехкача юрта хьалъетта тайп-тайпара гIишлош йийцар цо. Беррига мохк тоабе тоъаргдар, йоахар, цу гIишлошта тIагIолла хьакимаша диаь ахча. Кхы а дукха дувцар...

Корта лаьца вагIар Мударбик. Ялх шу ах шу дар цо цу гIишлоех телевизионни хьуокхамаш доаха. ХIара сайрийна телевизор чу гIолла наха гора Мударбика баьккха телехьуокхам уж гIишлош ювцаш: мел дукха, мел хоза, мел беркате... ГIалгIай мехка баьккха цхьа кIоаг битабáцар Мударбика цох телехьуокхам цабоаккхаш, Iойилла цхьа кирпишк йитаяцар нахага дIацахьокхаш... Массаза воккхагIволча хьакимагара «баркалаш» кхаьчад укханга... мейдальгаш, премеш, грамоташ...

ХIанза... Оапаш ба-кх Мударбико бийцараш?.. Ва, Даьла! Ма эхь да из! Фу дергда укхаза? Мишта цIенлургва мехка хьалхашка?.. къаманнахьалхашка?.. Далла хьалхашка?.. Наьха наIалт укханна а, укхан тIехьенна а, тIехьений тIехьенна а тоъаргда ма дий!..

Фу дергда хацар Мударбика. Юхь йоагар цун. Дог эккха дáла мо детталуш дар.

Ше ваьгIа чура гIаттар из. Сиха хIамаш тIайийхар. Кхы де хIама дацар... вала цавелча.

ЦIагIара ара а ваьнна, Наьсарера Iам болчахьа дIаволавелар из. Цхьаккха хIама зувш вацар из. Цхьа ха яьлча, Iама гаргакхаьчача мара зе волаваланзар гонахьа латтар. Цхьа ха яьлча, цец а ваьнна, дIаюхахьежа воалавелар из – дукха адам дар ер водача оагIарахьа – Iам болчахьа додаш.

Iам болча дIакхаьчача, кхы а чIоагIагIа цецваьллар Мударбик: Iам хьалбизза адам дар! МаIанах а, кхалнах а хIамаш тIаювххашехьа хил чукхувсалуш бар. Царна юкъе сийна хIамаш тIаювха прокурораш а байра цунна. ХIаьта чукхоссавеннар Iочуводацар – дахчах вича санна хиво юха аракхоссар из.

– Нувхаш! – оалаш хезар Мударбика цхьанне. – Цудухьа Iочуйолхац...

Лаьтта-лаьтта, цIенгахьа юхавийрзар Мударбик...

Мусор

 

По телевизору выступал один прокурор. Он говорил о стройках в нашей республике. Он говорил, что с каждой стройки чиновники имеют откаты. Он рассказал о различных новостройках, возведенных в нескольких населенных пунктах. Он говорил, что украденных чиновниками с этих новостроек денег хватило бы, чтобы улучшить ситуацию во всей республике. И о многом другом он говорил...

Мударбек сидел, обхватив голову руками. Шесть с половиной лет он готовил телевизионные передачи об этих новостройках, и каждый вечер телезрители видели эти телесюжеты, в которых Мударбек внушал им, как благодатно... как красиво... как много... В республике не было ни одного выкопанного котлована, о котором Мударбек не рассказал, не было ни одного уложенного кирпича, которого он не показал людям... Он всегда получал от начальства благодарности — медали, премии, грамоты...

А сейчас... Врал, оказывается, Мударбек? О Бог. Какой стыд! Что делать? Как оправдаться перед республикой?.. перед народом?.. перед Богом?.. Людского проклятия хватит и ему, и его потомкам, и потомкам потомков!..

Мударбек не знал, что делать. Лицо его горело. Сердце готово было выскочить из груди.

Он встал. Быстро оделся. Ему ничего не оставалось, кроме как умереть.

Он вышел из дому и, ничего не замечая, направился в сторону Назрановского пруда. Когда же очнул­ся, он был удивлен — вокруг него было много людей, направлявшихся, как и он, в сторону пруда.

Подойдя к пруду, он увидел еще более странную картину: пруд был наполнен людьми! Мужчины, женщины прямо в одежде бросались в воду. Среди них он видел и работников прокуратуры, одетых в синюю униформу. Но прыгавшие в воду не тонули — вода отталкивала их, и они всплывали, как деревяшки.

— Мусор, — услышал Мударбек чей-то голос. — Поэтому не тонут...

Постояв немного, Мударбек повернул к дому...

 

Рейтинг@Mail.ru