Тарпаным
Минең дә бер ат өйрәткем килә,
Ҡороҡ һалғым килә бер тайға.
Белмәүемә ошо шәп һөнәрҙе
Үпкәләргә микән атайға.
Ҡырағай бер тарпаным бар минең,
Аптыратҡан инмәй һарайға.
Инде тоттом ғына икән тиһәм,
Һыпырыла, ҡырын ҡарай ҙа.
Ипкә килеп, эйәрләтә ҡай саҡ,
Тик елдермәй, ҡыу ни, ҡыума ни...
Ҡамсылап та ҡарағандар булды,
Аҙым атлап алға шыуманы.
Ҡайсаҡ саба, өлгөрөрлөк түгел
Тын етмәүҙән күкрәк ҡыҫыла.
Ҡолап ҡалам, эсем бошоп алам,
Баш бирмәгәс саптар аҫылы.
Иркенләйем тиһәм — шәплеге лә,
Ҡабаланда —шул бер яйлығы.
Ҡураларға инмәй ҡасып йөрөй
Булған ғына малым — байлығым.
Тарпанымдың исемкәйе — Ваҡыт,
Ғүмер буйын утлай мулығып.
Сығып ҡасты тағы кәртә ватып,
Теләп кенә ҡалдым юллығын.
Мой тарпан
И я хочу тарпана приручить,
Одним броском навеки заарканить.
Отец, ты завещал мне крови память,
Но от искусства ловкого ключи
Не передал. Не смею упрекать.
В конюшню вольный ветер не загонишь.
Подчас мне кажется — беглец в моих руках.
Он взглянет искоса и — след в пыли всего лишь.
Случается — сам встанет под седло
Как мерин, а не царь древнейших бестий.
Поводья трону — нет, не повезло,
По крупу хлещет плеть, а он — ни с места.
А то, едва почуяв седока,
Рванет в галоп и, выдохнуть не чая,
Очнешься на земле, в груди — тоска —
Мой бесподобный конь не приручаем.
Размеренности жду — резвится он.
Спешу — томит медлительностью адской.
В уютном стойле не сдержать огонь.
И нет иного у меня богатства.
На склоне жизни мирно рвет траву —
Сбежал, сбив жерди загородки хлипкой.
Тебя, тарпан, я Временем зову.
Лети! Я вслед тебе смотрю с улыбкой.
* Тарпан — подвид древней дикой лошади.
