Ҡан хәтере
Ҡан хәтере бер ҡоралай ише
Һикерҙе лә ҡаянан-ҡаяға,
Эйәр, тине, упҡындарға бәреп
Әйләндерҙе шунан саяға.
Ҡан хәтере ас бүреләй булып
Ыржайҙы ла, үтә ҡараны.
Оноттом да әле кемлегемде,
Ялап ҡуйҙым иҫке яраны.
Ҡан хәтере бөркөт булып саңҡып
Йөрәгемә ҡанат үҫтерҙе.
Осоп йөрөгәндә ҡурҡышымдан,
Әллә ҡыуаныстан иҫ керҙе.
Ҡан хәтере аҡ йыландай булып
Һырғаланды килеп балтырға,
Әйләндерҙе мине ҡон ҡайтармаҫ,
Ҡан юлламаҫ ап-аҡ батырға.
Ҡан хәтере Аҡбуҙаттай кешнәп
Бикле торған мәмерйәһен ярҙы.
Тойҙом шунда һәр бер ҡарыш ерҙә
Тупраҡ яҡлап тамған ҡаным барҙы.
Ҡан хәтере аждаһалай ҡалҡып
Мең башын да теҙҙе офоҡҡаса.
Үҙ-үҙемә килеп бәрелдем бит
Булмышымдан йүгереп ҡаса-ҡаса.
Ҡан хәтере арыҫландай булып
Ажғырҙы ла, ятты юлыма.
Ҡалтырана-ҡалтырана ғына
Ялын урап алдым ҡулыма.
Өркәк кейек, йыртҡыс януарҙың,
Бөркөттөң дә тойҙом азатлығын.
Бына кемдәр минең йәнде тырнап,
Бәғеремде суҡып ғазаплаған.
Аждаһалай бер башҡайын ҡырҡҡас
Урынына өстө яңыртҡан,
Хәтерем дә юҡ ителгән һайын
Үҙен-үҙе шулай ҡайғыртҡан,
Үҙен-үҙе шулай ҡурсалауҙан
Күҙгә күренмәҫкә ҡалдырған,
Хасил булыр өсөн күңел ялының
Һуңғы ҡылын йолҡоп яндырғас.
Память крови
Я память крови чувствую в себе.
Как будто по ущельям, ребрам скал
Несет меня косули дикий бег,
Тихоню превращает в смельчака.
Оскалилась, глядит — голодный волк —
В упор и — сквозь. Во временных слоях
Забыла, кто я есть теперь, и вот
Со старой раны соль слизнула я.
Орлицы клекотом окликнула с высот —
И сердце — окрыленное — в зенит!
Страх превратился в памяти полет,
В ушах не ветер — прошлое звенит.
Обвила ноги белою змеей —
Избавила от черной слепоты —
От жажды мести. Стала кровь землей.
Душа — бела как солнечный батыр.
Из заточенья вырвался в поля
Мой Акбузат, как память из оков.
Я — тот крылатый конь, батыр, земля,
На каждой пяди пролитая кровь.
Драконьих вздыбив тысячи голов,
Взяла в кольцо и вызвала на бой.
По кругу — от себя — взахлеб, в галоп...
Лоб в лоб схожусь в бою сама с собой!
Вот память крови — разъярённый лев —
Рыча, легла дороги поперек.
И я омыла руки, осмелев,
В прибое гривы золотой ее.
Пугливой лани, хищника, орла
Свободу я почуяла в груди.
Она когтила душу и рвала,
Клевала сердце, дух мой пробудив.
Как будто обезглавленный дракон
Растила головы — три, где была одна!
Так памяти неистребим закон:
Утопишь в забытьи — всплывет со дна.
Невидимый огонь не потушить —
Предстанет передо мной на берегу,
Когда из гривы пламенной души
Последний волос вырву и сожгу.
