Вәтән торпағында
Инсан вәтәниндә бөјүкдүр анҹаг.
Ҹабир Новруз
Ҝүнәш, гүдрәтини азалтмырам мән,
Лакин бир шахталы гыш ҝеҹәсиндә
Донанда сојуғун сых пәнҹәсиндә,
Кичик бир оҹагдыр бизи исидән.
Узаг өлкәләрә дүшсә дә јолум,
Алданыб гүрбәтдә мәскән салмајым.
Вәтәндән аралы ҝүнәш олмајым,
Вәтән торпағында бир улдуз олум.
На родной земле
Человек велик лишь на Родине.
Джабир Новруз
Сияя людям, Солнце в небе ходит,
Но всё-таки я замечал не раз,
Что зимней ночью, в самый лютый холод,
Очаг родимый согревает нас.
В далёких странах, столь манящих ныне,
Не забываю о земле родной.
Я не хочу быть Солнцем на чужбине:
Достаточно на Родине — звездой.
