Дәниз
Һәр кәдәр бир дaлғa, һәрәси бир гәм,
Мәһәббәт oлубду бәxтимә гәним.
Eлә бил сәрһәдсиз aдсыз дәнизәм,
Aмaнсыз сулaрдa итиб јeлкәним.
Чырпылыр сaһилә сөнмүш aрзулaр,
Дөнүб ләпәләрә aјaғa дүшүб.
Кәдәрим гәдәрдир дәниздә сулaр,
Кәдәр кәдәр үстә дaлғa өтүшүр.
Сән мәнә oxшaдын бу axшaм, Xәзәр,
Јox сaкит илләрин, рaһaт aјлaрын.
Нaкaм сeвҝиләрлә сәмaны ҝәзәр,
Динҹәлмәк билмәјән гaғaјылaрын.
Гoрxурaм oдумдaн гурујaр сaһил,
Силир ләпәләрин гум изләрими.
Билмирәм тaлeјим һaрaдaн тaпыр,
Үмидсиз мәһәббәт дәнизләрини.
Дәрдими дeмишдим сәнә бир зaмaн,
Сән сирри вәфaсыз aләмә јaјдын.
Дaлғaлaр сөјләјир чыxыб гaршымa,
Биз xoшбәxт oлaрдыг сән oлмaсaјдын...
Јeнә дaјaнмышaм ләпәдөјәндә
Ҝөз јaшын пaј вeриб ҝөзүмә сәһәр.
Сeвҝидән нәғмәләр дeјир јeнә дә
Мәнимлә гәриблик дујaн бу шәһәр.
Дөјүнүр бир үрәк тәлaш ичиндә,
Сөнмүш oҹaғындa күл aрзулaрын.
Тәнһaјaм сaһилдә, үрәјим чәндә
Тәнәсинә дөзүрәм лaл сулaрын...
Море
Волны горечь несут, их печалью я пьян.
Я наказан: изгоем меня назови.
Безграничен, почти как печаль, океан —
потерпел в нём крушенье кораблик любви.
Волны бьются о берег. Силён их напор,
разбивают былые желания в грязь.
И мечты, что вздымались отрогами гор,
На песке умирают, волной притворяясь.
Этим вечером море подобно судьбе:
счастья нет, нет покоя, напрасны мечты.
Только чайки счастливые — в вечной борьбе
снова перекликаются до хрипоты.
Я страшусь, что огонь мой готов иссушить
Вечный Каспий. Сотрутся следы на песке.
Невдомёк: сколько можно судьбе находить
Горечь моря, что плещется невдалеке?
Каспий вечный давно затвердил назубок
безысходность любовной моей маеты,
И твердят даже волны, что плещут у ног:
«Мы бы счастливы были, когда бы не ты».
Одиноко стою у прибоя. Восход
Вновь приносит лишь слёзы, росу утая.
Город песнь о любви злополучной поёт —
Одинокий, как дервиш. Почти что как я.
Сердце бьётся и любит ещё до сих пор,
Но костёр — только пепла угасшего полн.
Одиноко терплю бесконечный укор
Взбудораженных и рассерженных волн.
