Seisoja
kenestä mahtava varjo lankeaa
tietää järven rantakivi raikuva
huuhtoa alas saata ei horjahda
arvorinteet juhlamieltä helisyttää
kellossa viisarit jäytää aikoja
hiertää jalka tiimalasin talkkunaa
tuomioon kaataa ei onnahda
satukarhut övereitä tärisyttää
vierestä on tarpojat menneet
ne pahnoissa lekottaa iloissaan
seisoja jäykkä on vailla tahraa
sen takin liepeet ain’
kova on ilme, ajettu parta
ja kääntyy selin vain
Стоящий
тот, в чьей тени как в полуночной темени
на брегу со звонким камнем знается
несворотим несдвигаем он
торжествуют лишь блистательные груди
стрелки часов пожиратели времени
под ногами в пыль песок стирается
ни оступиться ни пасть пред трон
устрашаются лишь сказочные люди
обогнали шествуя прямо
недавно на сене лежавшие
неколебимый стоит, пылинки
на полах пиджачных ни одной
бритые щёки, лицо волевое
повёрнут к нам спиной
