* * *
Хьуна моьтту хир ду, нана,
Хьо дӀаяьлча, дуьне доьхна,
Хьох дисначу вайн ков-кертахь
ДӀатуьйш доцу догӀа доьлху.
Моьтту хир ду, са ца хуьлу,
Maлx дӀабузий, са ца дов а,
Хьо тӀехь йоцу цӀе а, кхерч а
Пхьуьран ханна кхин ца тов а.
XӀан-хӀа, нана, хийцам боцуш,
Хьо дӀаяларх, дуьне-м лаьтта.
Шен paгӀ еъча, Ӏа а дулу,
БӀаьсте йолу хӀокху лаьттахь.
Хийцам боцчу кху дуьненахь
Цхьаъ ду керла — цу хьан кӀентан,
Нана йоцуш хила Ӏемаш,
Халла когаваха гӀертар.
* * *
Ты страшишься, верно, нана,
что уход твой — дом обрушил,
что наш двор порос бурьяном,
ливни застят мир снаружи,
Солнца вечного свеченье
никогда не станет тёплым,
в доме к трапезе вечерней —
без тебя — очаг не топлен?
Нет, тревожиться не стоит:
мир не рухнул за тобою.
Скоро снегом всё накроет,
чтоб растаял снег весною.
Всё когда-нибудь сотрётся,
кроме памяти сыновней.
Мама, привыкать к сиротству —
как ходить учиться снова.
