Өмөт — һин әсәй кеүекһең...
Күкрәү күктең иңрәүҙәре генә,
Ул тауыштан ниңә йәшенәң?
Өнһөҙ уты менән йәнде алған
Ҡурҡыр кәрәк утлы йәшендән.
Һағая бел, һаҡ бул кешеләрҙән,
Дуҫ тигәнде һына күҙенән.
Күңелеңдә өмөт емелдәһен
Биҙгәндә лә үҙең-үҙеңдән.
Ярһып аҡҡан тәрән йылғаларҙан
Тымыҡ ятыуҙары ҡурҡыныс.
Һин үҙеңә генә ихлас Ерҙә,
Шулай ҡулай, шуға йән тыныс.
Донъялыҡта һәр нәмәнең хаҡы
Ғүмер баһаһынан түбән дә.
Эҙҙәребеҙ Ерҙә юғалырҙар
Ысыҡ кипкән төҫлө үләндә.
Надежда, ты, как мать...
Раскаты грома — небес рыданье...
Зачем в испуге стремишься прочь? —
Ты молний властных страшись молчанья,
Живых и смертных влекущих в ночь.
Не доверяйся людской стихии —
Мятежным силам, порой, под стать,
Невзгод встречая глаза сухие,
Своей надежде не дай пропасть.
Как омут хищной грозит зевотой,
Так жизни бренной — водоворот.
В ладу с собою — живи заботой,
И тихий берег тебя найдёт.
Всё преходяще, мой друг, всё зыбко,
Все наши судьбы одних кровей...
И мимолётной твоей улыбкой
Роса на жухлой блеснёт траве.
