Јохдур ихтијарым
Јорулмушам мән һәјатын тозундан,
Гәлбимдәки сумкам долубдур мәним.
Зәһәрли сөзләрнән, тәрс бахышларнан
Јанына гојмушам ону үрәјин.
Ҹәсарәтлә үрәјим мәним дөзүр,
Анҹаг бөјүк олур зәһәрли сумка.
Аста-аста о үрәјими үзүр,
Ҝүндән-ҝүнә јавашлашыр нәбз вурма.
Јохдур мәнә һеч бир кәсдән бир көмәк,
Һәјат атымы јалгызлыгдан сүрүрәм.
Залым имтаһана дөзәрми үрәк?
Һара бахсам, сәрт бахышлар ҝөрүрәм.
Түнд бахышлар даш үрәкликдән чыхар,
Меһрибанлыг итиб ҝедиб дүнјадан.
Баһар чағы бәјәм илдырым чахар?
Бәхти неҹә истәјәк биз баһардан?
Мәнә елә ҝәлир ки, тәбиәтин
Јашыл баһары вә јајы галмајыб.
Елә билирәм ки мән, каинатын,
Онлара һеч еһтијаҹы галмајыб.
Пајыз вә гыш бүрүјүб үрәкләри,
Инсан ҝөзләриндән итибдир ишыг.
Бозлу һиссләр әлә алыб гәлбләри,
Ачыг ҝөзләр галмајыбдыр јарашыг.
Сүрәтлә дөјүнүр јазыг үрәјим,
О дејирди: «Јаранмышыг торпагдан...»
Јохдур (мән баша дүшдүм) ихтијарым,
Јорулмаға һәјатдан, онун тоздан.
Тоздан, торпагдан ијрәнмәмәлисән,
Һәјатынын тозун сән силмәлисән.
Торпағы сән сев, сән торпагдансан,
Еј, тоздан, торпагдан јаранан инсан!
Торпагда јашајыб-ора ҝедирсән,
Бурда 100 ил, орда сән әбәдисән,
Ҝөзләрини һәмишәлик јумурсан-
Бурда өмрүн тозу сән силмәлисән,
Орда силән, силинән јохдур, инсан!
Јорулса да һәјатын сән тозундан,
Зәһәрли сөзләрдән, пис бахышлардан,
Чиркинликдән, бил, ијрәнмәмәлисән,
Бүтүн өмүр сән тозу силмәлисән,
Сәбирсизлик бир вахт ҝөркәзмәмәлисән-
Сән фани дүнјаны тәмизләмисән.
Јохдур ихтијарын һеч јорулмаға,
Сән борҹлусан чырағы јандырмаға.
Фани дүнјаны ишыгландырмаға!
Сүрәтлә дөјүндү јенә үрәјим,
О дејирди: «Сән, сән олмаса, бәс ким!?»
Факел
Устала я от грязи жизни этой,
Сердечная сума моя полна
Злом пожеланий, темнотой ответов —
Пусть рядом с сердцем постоит она.
И хоть держусь-креплюсь, но дни и ночи
Растет беда с отравленной сумой,
И тихо-тихо сердце мое точит,
И замедляет пульс горячий мой.
Сама. Ни от кого мне нет подмоги.
Как править мне одной судьбы конем?
И выдержит ли сердце этот строгий
Экзамен, ведь чужие все кругом?
Из мира милосердие пропало.
Жестоки люди, взгляды их темны.
Весною прежде молний не бывало!
Как счастье испросить мне у весны?
Похоже, не осталось у природы
Ни зелени, ни лета, ни весны —
У всей вселенной нет другой погоды.
Тепло и радость больше не нужны.
Зима и осень землю захватили.
Из глаз людских исчез веселый свет.
Корысть и лед сердца людей накрыли,
И красоты в глазах открытых нет.
Но сердце бьется: не имеешь права
От неуемной пыли уставать,
Ты, вылепленный из земного сплава,
Чтоб выжить здесь и на своем стоять.
Земное не должно терзать и мучить,
Пыль жизни будешь вытирать весь век,
Любовь к земле — твоя земная участь,
Из праха сотворенный человек.
А жизнь к нам — бессердечна, быстротечна,
Здесь ты живешь от силы сотню лет,
А там — по вере — жить ты будешь вечно?
При жизни пыль стираешь бесконечно,
А после жизни пыли больше нет.
Устал от злобы жизни, пыль стирая?
Яд слов и зависть, липких взглядов стая?
От грязи жизни не должно тошнить.
Будь терпеливым, жизнь переживая,
И помни, мир Господний убирая,
Ты здесь порядок должен наводить.
Твой долг — светить. Нет на усталость права.
Зажги свой факел, освети черты,
Извивы, закоулки темноты,
Весь этот бренный мир — твоя держава.
И сердце бьется: «Кто, когда не ты?»
