Сөз дәрди
Ај Аллаһ јазмаг да бир азар имиш,
Талеһә мыхланан чарәсиз азар.
Тәк гәләм бәхтинә вәфадар имиш,
Үрәјин нә десә, астаҹа јазар.
Сыраја дүзүләр сәтирдә сөзләр,
Гафијә чахнашар, бир туфан гопар.
Тәбиәт гојнунда сәни әзизләр,
Ахан су һәмишә чухурун тапар.
Дүзүлүб гафијә саф дишләр кими,
Фикирләр узаныр варағын үстә.
Таледә из гојан гырышлар кими,
Кәлмәләр фырланыр чырағын үстә.
Алллаһым, јазмағы нә үчүн вердин,
Нә ҝеҹәм бәллидир, нә дә ҝүндүзүм.
Елә бил дүнјада аз иди дәрдим,
Бу јазмаг дәрдинә мән неҹә дөзүм?
Слово — боль
Всевышний, складывать стихи — недуг.
В судьбу привносят только боли они.
Но мысли, что к перу стремятся вдруг, —
Твоим заветным, кажется, сродни.
Перо послушно, строки встали в ряд,
Лишь рифма изредка взбрыкнёт порой.
Но мысли безучастно не стоят —
Они бурлят проточною водой.
Но рифмы, словно зубы, всё ровней —
И мыслям на листы ложиться след.
Их путь — морщины на судьбе твоей.
Слова, как мотыльки, летят на свет.
Всевышний, значит, исцеленья нет
ни днём, ни ночью? Вновь схожу с ума.
И без того полно забот и бед...
Как мне осилить эту боль письма?
