Тысячи
литературных
произведений на69языках
народов РФ

Родник детства

Автор:
Фэхрэддин Гэрибсэс
Перевод:
Фэхрэддин Гэрибсэс

Ушаглыг булағы


Тәбим булаг кими гајнајыб ҹошур,
Ушаглыг гапымы дөјүр астаҹа.
Хәлифә булағы күкрәјиб дашыр,
Өмүр ҝүнләрими сајыр астаҹа.

 

Мешәнин зоғалы јаныр од кими,
Илаһи, нә ҝөзәл јаныр бу мешә.
Чајла үзүр бу ҝүн кағыздан ҝәми,
Мән дә дајанмышам үзү ҝүнәшә.


Бағышла еј булаг, багышла мәни,
Бир тикә торпағам, гибләҝаһымсан.
Демә унутмушам булағым сәни,
Мәним изтирабым, һәм дә аһымсан.


Шимшәк од ҝөтүрәр Ҹалған дағындан,
Санки мешәләрә пајыз чиләнир.
Шәфәг ордан чыхыр өз јатағындан,
Сонра мешәләрә одтәк шөләнир.


Сөз десән сөзүнү хәнҹәр дә кәсмәз,
Иҝидә архадыр бу доғма дијар.
Гочаглар һәјатын һеч әсирҝәмәз,
Бурда дағ көмәкдир, архадыр гаја.


Аловлу кәлмәләр шимшәјә дөнәр,
Сәмада од гопар, сусмаз үрәкләр.
Хејирхаһ ишиндән чоху исинәр,
Маһнылар сөјләјәр әсән күләкләр.


Бир ушаг ҝөрүрәм, ајагы јалын,
Илаһи, бу мәнәм, јанымда булаг.
Иллләрин јолларын сахлајыр алным,
Илләрим китабдыр, ҝүнләрим вараг.

 

Атам да сағ ҝәзир, анам да сағдыр,
Хошбәхтин биријәм, демәли, мән дә.
Онлардан нишанә тәкҹә булагдыр,
Кечмишим јығылыб дүјүнә, бәндә.


Јенә јахалајыб гәлбими пајыз,
Бу доғма булағын сәсинә вардым.
Ојунлар ојнардыг, јох иди сајы,
Достларым гачарды, мәнсә говардым.


Далымҹа сәсләшир јенә јағышлар,
Гар јағыр дамлара улдузлар кими.
Талејим гојубдур изләр, нахышлар,
Һеч гызлар ҝөрмәдим бу гызлар кими.


Мәндә көч едәрәм, нәјим галаҹаг,
Бир нечә кәлмәни саларлар јада.
Бағышла сән мәни, еј доғма булаг,
Чох ҝәзиб доландым гоҹа дүнјада.


Ушаглыг тутубдур бурахмыр мәни,
Һараја үз тутум, һараја гачым?
Бура булағымдыр, бура вәтәним,
Бу доғма евимдир, мәналы таҹым.


Улдузларын тозу бирчәјимдәдир,
Митәһи доғмадыр мәнә һәр јердән.
Вәтәнин ләззәти чичәјиндәдир,
Ахшамы ҝөзәлдир бәзән сәһәрдән.


Бу гәбир дашлары, бу гәм, бу кәдәр,
Ағлајан биләҹәк дадыны јашын.
Булағын сују да вәтәни дадыр,
Сөзү вар демәјә һәр гәбир дашын.


Бағышла, бағышла, доғма булағым,
Мән дә јорулмушам, јорғунсан сән дә.
Гој галсын әбәди сөзүм сорағым,
Доғма әјаләтдә, доғма вәтәндә.

 

Родник детства

 

Искрится вдохновенная строфа,
И детство, словно в дверь, стучится в память.
Родник святой у тропки — Халифа,
Мои молитвы принимая, замер.


Какое чудо, краснощек кизил,
Дождями охры на леса вкраплен.
И лес, как Бог, таинственно красив,
Плывет по речке, но не мой кораблик.


Прости, родник, я ныне — редкий гость.
Судьба года безжалостно скосила.
Родимый край. Я горсть твоей земли
Ношу с собой неназваною силой.


Ползет туман на грудь Джалган-горы,
Где молния огонь свой высекает.
Где накануне простыни зари
Стелила осень на леса и скалы.


Родился я, где слово — как кинжал
По сердцу полоснет: готовься к бою!
Живу средь тех, кто смерти не страшась,
Подмогой станет каждому герою.


И если слово молнией сверкнет,
А все надежды обратятся в пепел.
Душа восстанет яростным огнем,
Мечами молний промелькнет на небе.


На лоб мне тропы-годы пролегли,
Как рельсов ремешки, блестят морщины.
Босое детство видится из мглы,
Откуда я стремился на вершины.

 

Отец не стар пока, нам строит дом,
И мать, еще не знающая боли.
Все худшее случилось лишь потом.
Два холмика. Бессмертник горький. Поле.


Осенний взмах заденет душу мне,
Прожилки листьев все мои потуги.
Родник из детства, ты дороже мне,
И дорог свет разрушенной лачуги.


Меня дожди преступно достают,
Снега вольготно крутят в буреломе.
Я мысли свет, как душу, раздаю,
Горела чтоб свеча в родимом доме.


Размашист дуб бывалый на камнях,
И он не раз ветрами атакован.
Тут многие прожили до меня,
Ушли, оставив воспоминаний говор…


А что же я оставлю, что смогу?
Лишь только жар на ветках пылких строчек.
Года-мустанги резвые бегут,
И Бог судьбы не выдает отсрочек.


Застигнут детством, некуда бежать,
Пучок емшана и седой бессмертник.
От запахов торжественна душа,
В просторы рвется, как из адской клетки.


И пепел звезд ложится на виски,
Главу короной приукрасил иней.
Рассею сердцем ночи в Митаги,
Во мраке буду на свету чужбины.


Родник прелестен, отчий дом убог,
Для сердца грусть — кладбищенская скука.
Прочти, читатель, мысли между строк,
Поймешь, насколько тяжела разлука.


Прерву рассказ, сомкну свои уста,
Былое помянуть зазря — не дело.
По правде говоря, я сам устал,
Тебе, я знаю, тоже надоело…

Рейтинг@Mail.ru